Π.ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ Γ'

   Στίς τρείς ημέρες μεταξύ του θανάτου καί του ενταφιασμού του, τό σώμα του π. Σεραφείμ δέν υπέστη ούτε ακαμψία ούτε αποσυντέθηκε στό ελάχιστο, ακόμη καί μέ τή θερινή θερμοκρασία. Δέν υπήρχε καμιά νεκρική ωχρότητα πάνω του. Στήν πραγματικότητα, τό χρώμα του ήταν κυριολεκτικά χρυσωπό. Το δέρμα του παρέμεινε μαλακό καί τό σώμα του φάνηκε να είναι, όπως είπε και ένας προσκυνητής της μονής, ''σαν ένα παιδί πού κοιμάται''.

   Καθώς κειτόταν στό απλό ξύλινο φέρετρο του στήν εκκλησία, τό πρόσωπο του π. Σεραφείμ ακτινοβολούσε. Τόσο παρήγορη ήταν η ευγενής έκφραση της ειρήνης καί ευδαιμονίας του, πού οι άνθρωποι δέν μπόρεσαν νά τό καλύψουν μέ τόν παραδοσιακό μοναστικό τρόπο. Κοίταζε σάν νά ήταν ζωντανός - νεότερος από ότι ήταν πρίν από τήν ασθένεια του. Η θέα του πιστοποιούσε έναν θρίαμβο πάνω στόν θάνατο, καί οι πολυάριθμοι άνθρωποι προσπαθούσαν νά περάσουν πολύ ώρα προσευχής πάνω από τό φέρετρο του. Τά μικρά παιδιά μετά βίας τά έπαιρναν μακριά από τό φέρετρο, τέτοια ήταν η ατμόσφαιρα της αγάπης καί της ηρεμίας πού περιέβαλε τό σώμα του. Βλέποντας τή ευλογημένη έκγραση του προσώπου του, ο π. Γερμανός θυμήθηκε τά λόγια από τό Ich Habe Genug : ''Κλείστε τώρα, κουρασμένα μάτια''. Το μυστήριο του θανάτου, τό οποίο ο π. Σεραφείμ συλλογιζόταν κατά τό μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής του ζωής, δέν ήταν πλέον μυστήριο γι΄αυτόν.