Π.ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ

   Πνευματικά είχε ήδη πεθάνει γι΄αυτόν τόν κόσμο πολύ καιρό πρίν, αλλά μόνο εδώ είχε τήν ευκαιρία νά ζήσει πραγματικά τόν ευλογημένο εκείνο θάνατο, όντας ζωντανός ενώπιον Αυτού πού δέν πεθαίνει ποτέ.

   Όπως ο φυσικός θάνατος, έτσι κι αυτός ο θάνατος - ο θάνατος γιά τόν κόσμο - είναι ένα μυστήριο γιά όσους δέν τό έχουν ζήσει. Επομένως ο Ευγένιος επρόκειτο νά παραμείνει ένα αίνιγμα γιά εκείνους που τόν γνώριζαν. Αλλά άν τό μυστήριο ήταν ανεξιχνίαστο γιά τούς ανθρώπους επάνω στή γή, ήταν όμως γνωστό στόν Θεό, ο Οποίος έβλεπε ένα μοναχικό πλάσμα νά στέκεται εμπρός Του προετοιμάζοντας τόν εαυτό του γιά τήν μελλοντική ένωση μέ Εκείνον.

   Ο Ευγένιος αισθανόταν ανάξιος γι΄αυτό πού ζούσε: τήν απολύτρωση του από τόν κόσμο καί τήν είσοδο του σ΄αυτήν τή ''γη της επαγγελίας''. Πολύ δέ περισσότερο αισθανόταν ανάξιος στή σκέψη της ύστατης υπόσχεσης του Θεού, η οποία θα ακπληρωνόταν στή μέλλουσα ζωή! Καθώς στεκόταν καταμεσίς του φθινοπωρινού δάσους, τό οποίο τώρα ''έπεφτε νά κοιμηθεί'', προετοιμαζόμενο νά ξυπνήσει πάλι τήν άνοιξη, ο Ευγένιος έκλαψε από ευγνωμοσύνη πρός τόν Δημιουργό του. Στόν Ευγένιο, όπως καί στήν κοιμώμενη φύση, ο Θεός αναδημιούργησε τή ζωή πιό πλούσια μέσα από τόν θάνατο.