ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ

     " Μαμά, τα΄χεις γραμμένα αυτά που μαγειρεύεις; " ήταν ένα συχνό ερώτημα στο σπίτι. Κάτι σαν συγκρατημένη αγωνία αυτών που δεν θέλουν να αποκοπούν...μετά από τις μυρουδιές του σπιτιού που φτάνουν ψηλά κι αγγίζουν αυτούς που μας εμπιστεύθηκαν. Υπενθύμιση του χρεόυς να προστατευθούν αξίες όπως οι γεύσεις οι δεμένες με αναμνήσεις. Αυτές που, ανώνυμες νοικοκυρές του Ελληνισμού της Ανατολής, ως δίαυλοι πολιτισμού, μετέφεραν στις άυλες αποσκευές τους.

    Η περιγραφή των συνταγών, σχετικά εύκολη. Η έγνοια, όμως, μέσα απ΄αυτή να αναδυθεί η γιορτινή ατμόσφαιρα, η τελετή της προετοιμασίας και της παρασκευής των φαγητών και των γλυκών, μεγάλη. Μακάρι τα σχόλια, το όνομα και η πόλη προέλευσης τους, οι φωτογραφίες προσώπων καί τόπων που τις συνοδεύουν να συμβάλλουνν σ΄αυτό.

    Η κύρια ύλη του βιβλίου, το κεφάλαιο " ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ ", είναι πέρασμα από τήν προφορική στη γραπτή μύηση και στα παραδοσιακά μαγειρέματα, αλλά συγχρόνως, και κυρίως ίσως, είναι και ελάχιστος φόρος τιμής στις γιαγιάδες και τις μάνες, πρόσφυγες πρώτης γενιάς, οι οποίες, μαγειρεύοντας ευρηματικά, διδακτικά και με ήθος που δίνει το δέσιμο με την παράδοση, λειτούργησαν λυτρωτικά για τα επώδυνα τραύματα που κουβαλούσαν οι οικογένειες τους.

     Το κεφάλαιο ( υπο μορφή παραρτήματος ) με τίτλο " ΌΤΑΝ ΚΑΝΑΜΕ ΠΩΣ ΤΡΩΜΕ " αναφέρεται στα φαγητά κατά την περίοδο της μεγάλης πείνας στην Κατοχή ( κυρίως από τό τέλος του 1941 μέχρι τα μέσα του 1942 ). Eίναι κι αυτό ένας φόρος τιμής σε όσους είχαν την ευθύνη να θρέψουν ψυχές τότε.Περιβάλλει με σεβασμό τους ευρηματικούς και ασύλληπτης ποικιλίας συνδυασμούς των οποίοων και όσων υλικών εξοικονομούσαν κάθε μέρα για τα μαγειρέματα τους. Λύσεις που υπογραμμίζουν τη δύναμη της ανάγκης για επιβίωση.