Ο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΑΕΤΟΣ

      Τό πρωί πέσανε οι πρώτες ακτίνες στό καλυβάκι του Γρηγορίου. Κουράστηκαν ζητώντας νά τρυπώσουνε μέχρι μέσα. Τό είχανε τάμα, νά μπαίνουνε τό πρωί νωρίς, ν΄ακουμπάνε απαλά στήν ιερή κεφαλη του γέροντα, έτσι γιά νά πάρουνςε τήν ευλογία του. Τό ΄χαν καλύτερο, νά βλέπουνε τό ιερό καλυβάκι από τό νά φωτίζουνε ανίερα παλάτια. Καί σήμερα, μόλις είδανε τό μικρό φεγγίτη, μπήκανε διακριτικά στό ιερό βήμα της προσευχής. Βρήκανε τό γέροντα γονατιστό. Ακούμπαγε τό κεφάλι σέ οριζόντιο ξύλο, καρφωμένο σέ κάθετο κοντόξυλο. Ο γέροντας τώρα δέν έκλαιγε γοερά. Τα δάκρυα μόνο κύλαγαν ήρεμα. Κύλαγαν απαλά καί τά μάζευε ο Θεός, τά΄βαζε προσεχτικά στή ζυγαριά. Μ΄αυτά μέτραγε τή χάρη του. Πολλά δάκρυα, πολλή χάρη. Καί είχανε τόσο πολύ βάρος αυτά τά δάκρυα, πού δέν πρόφταινε ο Θεός νά δίνει χάρη. Έδινε, έδινε... λευτερωνόταν ο Γρηγόριος από τό παράπονο του, γέμιζε μέσα του μέ παρουσία Θεού... Μέχρι πού ένιωσε στό πλευρό του, στό κεφάλι, τή θωπεία της ακτίνας του ηλίου... κουνήθηκε νά σηκωθεί, νά βγεί στήν πορτούλα, νά δεί τό Θεό στό πρόσωπο του ήλιου.

       Νά σηκωθεί...μία κουβέντα ήταν... Πώς να σηκωθεί; Τ΄άρρωστα μέλη του είχανε ξυλιάσει σε κείνη τή στάση. Είδε καί έπαθε, προσπάθησε πολλή ώρα, κάποτε σύρθηκε στό κατώφλι νά πεί καλημέρα του ηλίου. Άπλωσε τά χέρια του νά χαϊδέψει τό αεράκι, έφερε γύρω τά μάτια νά συνεννοηθεί μέ τά δέντρα, τό χώμα... Κούνησε τά χείλη νά πέι δύο κουβέντες καί στά μικρά πουλάκια.

     ...Ξημέρωσε αλλιώτικη, χαριτωμένη, εποχή γιά τό Γρηγόριο. Ζούσε γιά νά προσεύχεται, νά κλαίει, ν΄αγαπάει, νά περιαυγάζεται από τό θείο φώς, ν΄αναπαύεται στήν αγκάλη της αγίας Τριάδας, νά...